Paul Anselin - Uchwała z dnia 28 czerwca 2000 r. nr XXV/208/2000 - urodzony w dniu 28.08.1931 w Arcachon. Po maturze rozpoczął studia prawnicze na uniwersytecie w Paryżu. W czasach studenckich był przewodniczącym związku studentów sympatyków Charles 'a de Gaulle. Następnie kontynuował studia w Wyższej Szkole Oficerskiej w St. Cyr (miasteczko w pobliżu Paryża).

Po ukończeniu szkoły oficerskiej w 1956 r. został przyjęty do oddziału spadochroniarzy desantu powietrznego i z tą jednostką wyruszył na wojnę do Algierii. Brał udział w wojnie Algierii w latach 1956-1962 , gdzie zawiązała się jego znajomość z Jaques Chirac. W dramatycznych okolicznościach Jaques Chirac "odbił" oskarżonego przez Algierczyków i ciężko rannego Paula Anselin z jego oddziałem. Po powrocie do Francji i okresie rekonwalescencji wykładał w uczelniach wojskowych. Został mianowany dowódcą 2 sekcji wywiadu wojskowego (okresowo na Niemcy, następnie Pacyfik Południowy, kraje Arabsko-Muzułmanskie, i kraje Ameryki południowej Wenezuela, Kolumbia, Meksyk). W latach 1973-1974 pracował w gabinetach ministerialnych, w 1974 r. został mianowany podprefektem na wschodzie Francji, a następnie podprefektem w Paryżu. W latach 1977-1981 ponownie pracował w gabinetach ministerialnych. W latach 1986-1988 i 1993-1997 zajmował stanowisko w ministerstwach spraw zagranicznych i w ministerstwie finansów, gdzie nawiązał szerokie znajomości z politykami różnych narodowości.

W latach 1977 - 2008 był burmistrzem miasta Ploërmel i przewodniczącym związku gmin CDC Ploërmel. W tym samym czasie był radnym do Rady Regionalnej. Były pułkownik rezerwy spadochroniarzy, pomysłodawca i inicjator powstania pomnika papieża Jana Pawła II w Ploërmel (pierwszego we Francji), który został odsłonięty 10-go grudnia 2006 roku.

Odznaczony Kommandoria Legii Honorowej (najwyższe francuskie odznaczenie) oraz Krzyżem Wojennym z pięciokrotnym wyszczególnieniem. Odznaczył Panią Profesor Joannę Zioło Orderem Zasługi.

Paul Anselin zmarł 8 marca 2023 r.

Generał Bronisław Kwiatkowski Uchwała z dnia 29 kwietnia 2010 roku nr LII/528/10. Urodził się 5 maja 1950 roku w Mazurach na Rzeszowszczyźnie. Był absolwentem Technikum Leśnego w Krasiczynie, które ukończył w 1969 roku. Nie tyle zamiłowanie do munduru, co brak możliwości pokrycia kosztów studiów cywilnych pokierowało dalsze losy na drogę wojskową. Służbę w Wojsku Polskim rozpoczął w 1969 roku w Wyższej Szkole Oficerskiej Wojsk Zmechanizowanych we Wrocławiu. Po ukończeniu szkoły promowany został na stopień podporucznika. Pierwsze stanowisko służbowe dowódcy plutonu objął w 29 Pułku Czołgów w Żaganiu. Przez następne lata dowodził kompanią piechoty w tej jednostce zdobywając tytuł "Wzorowego Dowódcy". W 1976 roku został mianowany na stopień porucznika. W nagrodę za osiągnięcie wysokich wyników w 1977 roku został skierowany na studia na Akademię Sztabu Generalnego Wojska Polskiego.

Po ukończeniu uczelni i awansie na stopień kapitana w roku 1980 został skierowany do 6 Dywizji Powietrzno-Desantowej w Krakowie, gdzie rozpoczął przygodę ze spadochronem pełniąc służbę na stanowiskach dowódczych i sztabowych. Od 1985 roku major, od 1988 podpułkownik. W 1992 roku jako pierwszy polski oficer ukończył studia podyplomowe w Akademii Dowodzenia Bundeswehry w Hamburgu w Niemczech. Po powrocie do kraju skierowany został do pracy do Oddziału Planowania Operacyjnego Zarządu Operacyjnego w Sztabie Generalnym Wojska Polskiego. W 1993 roku objął stanowisko w Dowództwie Krakowskiego Okręgu Wojskowego jako Szef Oddziału Rozpoznania i walki Radio-Elektronicznej. Od września 1995 roku rozpoczął roczną służbę w Polskim Kontyngencie Wojskowym w Siłach Stabilizacyjnych na Bliskim Wschodzie w Syrii (UNDOF) jako dowódca kontyngentu. W 1996 roku powrócił do 6 Brygady Desantowo-Szturmowej tym razem jako Dowódca. Jednostka dowodzona przez Generała Kwiatkowskiego jako pierwsza uczestniczyła w realizacji programu "Partnerstwo dla Pokoju". Podległe mu oddziały brały udział w operacjach pokojowych na Bałkanach w Bośni i Hercegowinie, oraz w Kosowie. Dowodząc Brygadą sprawnie przygotował ją do działania zgodnie ze standardami NATO. Za wysokie wyniki szkoleniowe Brygada w tym okresie zdobyła dwukrotnie "Znak Honorowy Sił Zbrojnych" wręczany przez Prezydenta RP. Wykonał 325 skoków ze spadochronem.

W 1998 roku został mianowany na stopień generała brygady. Liniowe doświadczenie wykorzystywał z sukcesem w pracy sztabowej, między innymi w dowództwie Krakowskiego Okręgu Wojskowego na stanowisku Szefa Rozpoznania, a następnie w latach 2000-2003 na stanowisku Szefa sztabu Korpusu Powietrzno-Zmechanizowanego. W tym okresie otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. W lipcu 2003 roku, jako jeden z najbardziej doświadczonych oficerów objął stanowisko Zastępcy Dowódcy Wielonarodowej Dywizji Centrum-Południe w Iraku. Po powrocie do kraju, w uznaniu zasług i profesjonalizmu w służbie, na wniosek Dowódcy Wojsk Lądowych został wyróżniony nagrodą miesięcznika "Raport-Wojsko-Technika-Obronność", jako najlepszy dowódca w Siłach Zbrojnych oraz Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. W maju 2004 roku decyzją Ministra Obrony Narodowej generał Kwiatkowski został wyznaczony na stanowisko Zastępcy Dyrektora Centrum Szkolenia Sił Połączonych NATO w Bydgoszczy. Od lutego 2005 roku został ponownie skierowany do Iraku, tym razem już przez Dowództwo NATO na stanowisko Szefa szkolenia Armii Irackiej w Bagdadzie. W sierpniu 2005 roku po powrocie z Iraku został awansowany na stopień generała dywizji i wyznaczony na zastępcę dowódcy 2 Korpusu Zmechanizowanego w Krakowie. W lipcu 2006 roku po raz trzeci wyjechał do Iraku tym razem jako Dowódca VII Zmiany Wielonarodowej Dywizji Centrum Południe. W sierpniu tegoż roku decyzją MON został uhonorowany wpisem do Księgi Honorowej Ministra Obrony Narodowej za udział w misjach pokojowych i stabilizacyjnych oraz zaangażowanie w proces szkolenia w ramach Sojuszu Północnoatlantyckiego. W uznaniu zasług oraz wykazanego bohaterstwa 11 listopada 2006 roku został odznaczony najwyższym współczesnym odznaczeniem – Krzyżem Komandorskim Orderu Krzyża Wojskowego – z numerem 001. Jako najbardziej doświadczony polski generał w działaniach bojowych w dniu 20 kwietnia 2007 roku został wyznaczony na Dowódcę Operacyjnego Sił Zbrojnych RP, a 3 maja 2007 roku mianowany na stopień generała broni. W maju 2009 roku został mianowany przez Prezydenta RP Kanclerzem Kapituły Orderu Krzyża Wojskowego na pięcioletnia kadencję.  

Generał Kwiatkowski był jednym z najbardziej doświadczonych polskich dowódców posiadającym wysoki autorytet wśród żołnierzy, jak również dowódców NATO. Współautor nowych programów, oraz rozwiązań organizacyjnych szkolenia wojskowego. Biegle władał językiem rosyjskim, angielskim i niemieckim. Pozostawił żonę i dwie córki. 

Generał Kwiatkowski zginął w katastrofie samolotu prezydenckiego pod Smoleńskiem 10 kwietnia 2010 roku lecąc oddać hołd żołnierzom w siedemdziesiątą rocznice mordu w Katyniu. Była to jego pierwsza i zarazem ostatnia podróż na ziemie rosyjską. 15 kwietnia został pośmiertnie awansowany do stopnia generała, czyli generała z czterema gwiazdkami. W ten sposób stał się pierwszym spadochroniarzem, który otrzymał taki stopień w powojennej historii Polski. Pośmiertnie awansowany na stopień GENERAŁA, oraz odznaczony KRZYŻEM KOMANDORSKIM ORDERU ODRODZENIA POLSKI.  

Tablice oraz tytuły upamiętniające gen Bronisława Kwiatkowskiego:

• Nadanie tytułu Honorowego Obywatela Miasta Kolbuszowa – kwiecień 2010
• Zasadzenie drzewa Buk czerwony i oznakowanie go tablicą upamiętniającą tragiczną śmierć absolwenta Technikum Leśnego w Krasiczynie rocznik 1969 – Generała Bronisława Kwiatkowskiego – Krasiczyn 26.06.2010.
• Tablica pamiątkowa w Kościele Granizonowym pw św Agnieszki w Krakowie - 13.08.2010
• Tablica pamiątkowa w Dowództwie Operacyjnym Sił Zbrojnych RP – 15.08.2010.
• Nadanie tytułu Honorowego Obywatela Miasta Siepraw – 09.11.2010
• Tablica pamiątkowa w obiekcie Ministerstwa Obrony Narodowej w Warszawie – 10.11.2010
• Nadanie tytułu „Przyjaciela Ziemi Skalskiej” – 11.11.2010
• Tablica pamiątkowa w Celestacie Bractwa Kurkowego dla Honorowych Braci Kurkowych w Krakowie– wrzesień 2010
• Odsłonięcie popiersia i nadanie imienia sali konferencyjnej imienia Generała Bronisława Kwiatkowskiego w Dowództwie Operacyjnym Sił Zbrojnych RP w Warszawie – marzec 2011.

Tablice upamiętniające wszystkie ofiary katastrofy pod Smoleńskiem:

• Tablica upamiętniająca ofiary katastrofy – Katedra Polowa Wojska Polskiego w Warszawie 15.08.2010
• Tablica upamiętniająca ofiary katastrofy – Parafia Wojskowa pw M.b. Ostrobramskiej w Warszawie – 10.10.2010
• Pomnik Pamięci Ofiar Katastrofy pod Smoleńskiem – 10.10.2010 Cmentarz na Powązkach w Warszawie
• Pomnik Pamięci Ofiar Katastrofy pod Smoleńskiem – 18.10.2010 Mińsk Mazowiecki
• Pomnik Tragedii Smoleńskiej – Bazylika Mariacka w Gdańsku – 13.11.2010
• Pomnik Pamięci Ofiar Katastrofy pod Smoleńskiem – 16.01.2011Białystok , Kościół św Rocha

Stanisław Mazan – Uchwała z dnia 20 maja 2010 roku nr LIII/546/10 - urodził się 2 maja 1940 r. w Porębach Kupieńskich. Szkołę podstawową ukończył w swojej rodzinnej wsi. Dwa lata uczęszczał do Technikum Rolniczego w Weryni, natomiast maturę zdał, w roku 1965, w Korespondencyjnym Technikum Rolniczym w Tarnobrzegu, po odbyciu służby wojskowej w Wojskach Ochrony Pogranicza. W latach 1973 - 1978 studiował na Wydziale Ogrodniczym Akademii Rolniczej w Krakowie, gdzie uzyskał dyplom inżyniera ogrodnika. W jednym z wywiadów mówił „…czuję się mocno związany z całym regionem kolbuszowskim. Nie wyobrażam sobie gdzie indziej mieszkać…” Dlatego całe swoje życie osobiste, zawodowe i aktywność społeczną związał z Kolbuszowszczyzną. Pracował w Gminnej Spółdzielni „Samopomoc Chłopska”, był agronomem i wiceprezesem Spółdzielni Ogrodniczej w Kolbuszowej. 1 czerwca 1978 r. został powołany na Naczelnika Gminy w Cmolasie. Stanowisko to sprawował do 1990 r. Z Jego inicjatywy w gminie rozpoczęto szereg inwestycji, między innymi wybudowano szkołę podstawową, przedszkole, ośrodek zdrowia, budynek urzędu gminy w Cmolasie.

Powstały domy strażaka w Hadykówce, Porębach Dymarskich, Jagodniku, Trzęsówce oraz szkoły podstawowe w Ostrowach Tuszowskich i Porębach Dymarskich. Rozpoczęto budować sieć gazową i wodociągową w gminie. Dawny drewniany budynek urzędu został wyremontowany i zaadaptowany na Gminną Bibliotekę Publiczną. W roku 1989 został posłem na Sejm X kadencji. Zawsze z wielkim wzruszeniem i dumą wspominał głosowania przywracające symbole Suwerennej Polski. Od 1962 r. związał się z ruchem ludowym, któremu pozostał wierny do śmierci. 
Z ramienia klubu, jako wiceprzewodniczący Nadzwyczajnej Komisji ds. Samorządu Terytorialnego, brał aktywny udział w opracowaniu i uchwaleniu ustawy o samorządzie gminnym. W ZSL, później w PSL, pełnił szereg funkcji. Z rekomendacji PSL był kandydatem w kolejnych wyborach parlamentarnych i samorządowych. W roku 1994 został wybrany do Rady Miejskiej w Kolbuszowej, która powierzyła Mu funkcję przewodniczącego. Cechą charaktery- styczną Jego życiowej postawy, było stwierdzenie wypowiedziane po kilkakrotnym głosowaniu i wyborze „…jak już żeśmy się ukonstytuowali to niech legitymacje partyjne zostaną przed drzwiami, bo teraz wszyscy jednakowo odpowiadamy za dobro Gminy”. W 1998 r. został wybrany do Rady Powiatu, gdzie pełnił funkcję przewodniczącego komisji rewizyjnej. Mimo postępującej choroby, w II kadencji Ra- dy Powiatu wyraził zgodę na pełnienie funkcji w Zarządzie Powiatu. Wspólnie z Żoną wychował i wykształcił syna Zbigniewa i córkę Do- rotę. Zmarł 21 lutego. 24 lutego, po Mszy Świętej w Kościele parafialnym w Kolbuszowej Górnej, spoczął na kolbuszowskim cmentarzu.

Ks. Bp Kazimierz Górny uchwała z dnia 24 sierpnia 2010 roku nr LVII/606/10. Z dniem 25 marca 1992 r. pierwszym rządcą diecezji rzeszowskiej został bp Kazimierz Górny, dotychczasowy biskup pomocniczy w Krakowie. Powierzono mu tym samym zadanie utworzenia podstawowych instytucji diecezjalnych, a przede wszystkim troskę o uświęcenie i zbawienie diecezjan.Urodził się on 24 grudnia 1937 r. w Lubniu k. Myślenic, w rodzinie Stanisława i Barbary z d. Lipień. Do szkoły podstawowej uczęszczał w rodzinnej miejscowości. Po jej ukończeniu w 1951 r. wstąpił do Niższego Seminarium w Krakowie. Naukę w zakresie szkoły średniej ukończył w Liceum Ogólnokształcącym im. Króla Jana III Sobieskiego w Krakowie.

Po maturze wstąpił do krakowskiego Wyższego Seminarium Duchownego, gdzie odbył studia filozoficzno-teologiczne i formację pastoralną. Uwieńczeniem tego etapu jego życia były święcenia kapłańskie, które przyjął 29 czerwca 1960 r. z rąk bp. K. Wojtyły.

Przez pierwsze dziesięć lat po święceniach pracował jako wikariusz w kilku parafiach archidiecezji krakowskiej: Jaworzno-Byczyna (1960-1961), Ujsoły k. Żywca (1961-1963), Bielsko-Biała (1963-1965), pw. św. Anny w Krakowie (1965-1970). W roku 1970 podjął pracę w Kurii Metropolitalnej w Krakowie. Tam, na polecenie kard. K. Wojtyły, najpierw zorganizował Wydział Duszpasterstwa Rodzin, a następnie do 1977 r. kierował jego pracami. Nadto w latach 1972-1977 był sekretarzem krakowskiego Synodu Duszpasterskiego, odpowiedzialnym za sprawy organizacyjne Synodalnych Zespołów Studyjnych. Od 1973 r. należał też do archidiecezjalnej Rady Kapłańskiej, a w 1974 r. został członkiem Komitetu Roku Świętego. 

W roku 1977 r. kard. Wojtyła zamianował ks. Górnego proboszczem w Oświęcimiu. Wraz z tą funkcją łączył obowiązki dziekana dekanatu oświęcimskiego. Troszczył się przede wszystkim o zaktywizowanie pracy duszpasterskiej oraz o utworzenie na terenie miasta nowych parafii. Głównie dzięki jego staraniom zawdzięcza swe powstanie parafia i kościół pw. św. Maksymiliana, którymi od 1983 r. zarządzał jako proboszcz. Wydatnie też wsparł utworzenie klasztoru sióstr karmelitanek bosych obok hitlerowskiego obozu zagłady w Oświęcimiu. 

Dnia 27 października 1984 r. ks. Kazimierz Górny został prekonizowany na tytularnego biskupa Pertusy i biskupa pomocniczego w Krakowie. Sakrę biskupią otrzymał 6 stycznia 1985 r. w Rzymie z rąk papieża Jana Pawła II. Hasłem jego posługi są słowa „Omnia Tibi” (Wszystko Tobie). W archidiecezji pełnił obowiązki wikariusza generalnego. Należał też do grona kanoników krakowskiej kapituły archikatedralnej. 

Kolejny etap życia bp. Górnego rozpoczął się 25 marca 1992 r., kiedy został biskupem ordynariuszem nowo utworzonej diecezji rzeszowskiej. Tego samego dnia objął ją kanonicznie przez wydelegowanego do tego zadania bp. E. Białogłowskiego. Następnie, 11 kwietnia 1992 r. odbył uroczysty ingres do katedry rzeszowskiej. Początkowo rezydował w mieszkaniu przygotowanym mu na plebani katedralnej, a następnie, od 15 sierpnia 1995 r., w Domu Biskupim, położonym przy ul. Ks. J. Jałowego 2. 

Z wielkim zaangażowaniem podjął realizację zadania, wyznaczonego mu przez papieża Jana Pawła II. Znalazło to wyraz w tworzonych dziełach diecezjalnych. Przede wszystkim jego zasługą było zorganizowanie podstawowych struktur różnych instytucji diecezjalnych, m.in. Kurii Diecezjalnej (1992), Kolegium Konsultorów (1992), Instytutu Teologiczno-Pastoralnego im. bł. Józefa Sebastiana Pelczara (1992), Wyższego Seminarium Duchownego (1993), Rady Duszpasterskiej Diecezji (1996), Sądu Biskupiego (1997), Muzeum Diecezjalnego (1997), rzeszowskiej Kapituły Katedralnej (2000); utworzenie wielu organizacji katolickich, jak np. Caritas Diecezji Rzeszowskiej (1992), czy Akcja Katolicka (1995), a także otwarcie diecezji na środki społecznego przekazu; w diecezji powstały: diecezjalne radio „Via”, Źródło Diecezji Rzeszowskiej, Niedziela Południowa, Droga Rzeszowska, Zwiastowanie… itp. Był też inicjatorem pierwszego Synodu Diecezji Rzeszowskiej, rozpoczętego 24 marca 2001 r. oraz wielu diecezjalnych akcji duszpasterskich. 

Od samego początku troszczy się też o odpowiednie przygotowanie wykładowców seminaryjnych, wysyłając regularnie wielu księży na studia specjalistyczne w kraju i za granicą. Nadto zabiega o rozwój sieci parafialnej i dekanalnej, o budownictwo sakralne oraz wspiera tworzenie nowych placówek charytatywnych. Opublikował też szereg listów pasterskich, poruszających zasadniczo bieżące sprawy duszpasterskie i społeczne. Nadto włączył się aktywnie w sprawy natury publicznej, m.in. czynnie zabiegał o utworzenie uniwersytetu w Rzeszowie. 

Z posługą biskupią w diecezji łączy też pracę w centralnych strukturach polskiego Kościoła: jest członkiem Komisji Episkopatu ds. Duszpasterstwa Rodzin (od 1985), był opiekunem Krajowego Duszpasterstwa Młodzieży Harcerskiej (1986-1995) i Ruchu Światło-Życie (1987-1990). W uznaniu zasług został ogłoszony honorowym obywatelem miasta Oświęcimia (1995) i gminy Lubień (2000). Dotychczasowe lata posługi pierwszego Biskupa Rzeszowskiego zaowocowały więc wieloma inicjatywami organizacyjnymi i duszpasterskimi. Bez wątpienia usprawniły one pracę duchowieństwa, a także wpłynęły na uaktywnienie religijne wiernych. 

Marek Koziorowski – Uchwała z dnia 27 kwietnia 2015 roku nr IX/99/15 – Urodził się 28 kwietnia 1950 roku w Inowrocławiu. Profesor dr hab. Marek Koziorowski utworzył Pozawydziałowy Zamiejscowy Instytut Biotechnologii Stosowanej i Nauk Podstawowych na bazie istniejącego od 2002 roku Instytutu Biotechnologii, później od 2005 roku Zamiejscowego Wydziału Biotechnologii. Bazę materialna stanowią budynki przekazane Instytutowi przez Starostwo Powiatowe oraz Miasto i Gminę Kolbuszowa. Obecnie Instytut prowadzi działalność dydaktyczną i naukową na powierzchni ok. 2500m2.

Instytut dysponuje bardzo dobrym zapleczem do badań z użyciem zwierząt wraz z areałem gruntów uprawnych o powierzchni ponad 55,4 ha. Infrastruktura Instytutu zlokalizowana jest w miejscowości Werynia. W skład Instytutu kierowanego przez prof. Marka Koziorowskiego wchodzą takie jednostki naukowe jak: Zakład Biotechnologii, Zakład Ekotoksykologii, Zakład Fizjologii i Rozrodu Zwierząt, Zakład Fizjologii Roślin, Zakład Genetyki, Zakład Botaniki. Instytut Biotechnologii Stosowanej i Nauk Podstawowych jest pionem badawczym złożonym z pięciu wysoce specjalistycznych laboratoriów w skład których wchodzi 13 pracowni wyposażonych w aparaturę wartą ok. 20 mln złotych. Dzięki dużym staraniom kierownika Instytutu prof. Marka Koziorowskiego, otrzymane dofinansowanie umożliwiło zakup najnowocześniejszego sprzętu. Pozwoliło również na stworzenie korzystnych warunków na Wydziale, które sprzyjają nawiązywaniu bliskiej współpracy pomiędzy nauką, a podmiotami gospodarczymi, a także rozwojowi i dyfuzji przedsięwzięć innowacyjnych, niezbędnych do wzrostu konkurencyjności gospodarki i budowaniu społeczeństwa opartego na wiedzy. Instytut prowadzi studia na kierunku biotechnologia w formie studiów stacjonarnych na obu stopniach. Studia I stopnia (inżynierskie 3,5 letnie) w zakresie specjalności Biotechnologia analityczna oraz studia II stopnia magisterskie w zakresie specjalności Biotechnologia molekularna. Kształcenie na kierunku Biotechnologia wpisuje się w główny nurt procesu dydaktycznego prowadzonego przez Uniwersytet Rzeszowski, a koncepcja kształcenia nawiązuje do misji poszukiwania i przekazywania prawdy poprzez prowadzenie badań oraz kształcenie studentów i doktorantów. W 2009 roku pod przewodnictwem prof. Marka Kaziorowskiego w Zamiejscowym Wydziale Biotechnologii rozpoczęto realizację dwóch projektów dydaktycznych finansowanych z Europejskiego Funduszu Społecznego w ramach Unijnego Programu Operacyjnego Kapitał Ludzki. Pierwszy projekt realizowany w Poddziałaniu 4.1.1 dotyczył utworzenia w roku akademickim 2009/2010 nowej specjalności w Zamiejscowym Wydziale Biotechnologii- Biotechnologia Molekularna na studiach II stopnia kierunku Biotechnologia w ramach ogólnouczelnianego projektu „Kompetencje studentów UR kluczem do sukcesu na rynku pracy”. Drugi projekt opracowany przez Zamiejscowy Wydział Biotechnologii z siedzibą w Weryni realizowany w ramach działania 4.1.2 „Zwiększenie liczby absolwentów kierunków o kluczowym znaczeniu dla gospodarki” dotyczył zwiększenia liczby studentów na kierunku Biotechnologia oraz lepszego przygotowania absolwentów tego kierunku studiów na rynku pracy”.

Prof. Marek Koziorowski jest wychowawcą wielu pokoleń młodzieży oraz nowych pracowników nauki polskiej.

Joanna Zioło- Uchwała z dnia 26 września 2019 nr XIII/164/19. Urodziła się 25 sierpnia 1931 roku w Paryżu w rodzinie polskich emigrantów. Świadectwo dojrzałości uzyskała w 1949 roku w Liceum Ogólnokształcącym w Tarnobrzegu, następnie studiowała na kierunku filologia romańska na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W roku 1955 wyszła za mąż za lekarza Bolesława Zioło, który rok później rozpoczął pracę w Szpitalu Powiatowym w Kolbuszowej. Od tego czasu na stałe związana jest z miastem Kolbuszowa.

W latach 1958-1989 została zatrudniona na etacie nauczyciela języka francuskiego w Liceum Ogólnokształcącym w Kolbuszowej, gdzie pracowała do przejścia na emeryturę w 1989 roku. Joanna Zioło należy do pokolenia nauczycieli oraz wychowawców, dla których zawód ten był pasją i powołaniem. W swojej pracy dydaktycznej potrafiła w wyjątkowy sposób zaszczepić wśród wychowanków zainteresowanie językiem i kulturą francuską, czego najlepszym dowodem jest wybór studiów romanistycznych przez 36 uczniów, których osobiście przygotowała do egzaminów na wyższe uczelnie.

Po przejściu na emeryturę w sposób szczególny zaangażowała się w pracę społeczną na rzecz Gminy Kolbuszowa. Została wybrana radną I kadencji w odrodzonym samorządzie (1990-1994). Z jej inicjatywy powołano Komisję Współpracy z Zagranicą Rady Miejskiej, którą kierowała od 1990 do 2015 r. (z przerwą w latach 1995-1998, kiedy przebywała poza Kolbuszową). Była promotorem i organizatorem nawiązania działalności partnerskiej z francuskim miastem Ploërmel. Po przekształceniu Komisji Współpracy w Kolbuszowskie Stowarzyszenie Współpracy z Zagranicą „Kolbuszowa bez granic” Joanna Zioło została jego honorowym prezesem. Koordynowała współpracę z miastami partnerskimi Kolbuszowej, ale najbardziej intensywna i różnorodna współpraca przebiegała z Gminą Ploërmel. Obejmowała ona m.in. staże zawodowe, współdziałanie szkół oraz wymianę dzieci i młodzieży, wymianę kulturalną, wymianę rodzin, przedstawicieli samorządu czy też przedsiębiorców. Była również pomysłodawczynią Konkursu Wiedzy o Historii Francji i Bretanii, w którym uczestniczą uczniowie szkół podstawowych i średnich.

Wszelkie formy aktywności oraz współpracy zagranicznej szczegółowo dokumentowała oraz promowała w lokalnej i regionalnej prasie, a także w opracowanej publikacji pt. „25 lat przyjaźni i współpracy Kolbuszowej i Ploërmel w dokumentach i wspomnieniach”.

Joanna Zioło przez wszystkie lata swojej pracy zawodowej oraz społecznej była i nadal jest ambasadorem kultury francuskiej w Polsce i kultury polskiej we Francji.

Przyznane odznaczenia:

• Medal za Zasługi dla Republiki Francuskiej- 1997 r.
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski- 2009 r.

Zbigniew Chmielowiec - Uchwała Rady Miejskiej w Kolbuszowej z dnia 27 kwietnia 2023 roku nr LVIII/561/23. Urodził się 22 września 1954 roku w Kolbuszowej. Pracę w samorządzie gminnym rozpoczął w 1990 roku. W latach 1995-1998 pełnił funkcję zastępcy Burmistrza Kolbuszowej, a w roku 1998 został wybrany na Burmistrza Kolbuszowej Miasta i Gminy Kolbuszowa. Był radnym II kadencji Rady Miejskiej w Kolbuszowej.

Od początku swej działalności angażował się w sprawy rozwoju bazy oświatowej oraz poprawę stanu środowiska naturalnego na terenie Miasta i Gminy Kolbuszowa. Z jego inicjatywy utworzono Fundację na Rzecz Rozbudowy Szkoły Podstawowej Nr 2 w Kolbuszowej, w której pełnił funkcję Prezesa Zarządu, a potem Prezydenta. Wspierał budowę i rozbudowę wiejskich szkół w Kupnie, Domatkowie oraz Widełce. Jako radny Rady Miejskiej inicjował i angażował się w pozyskiwanie środków finansowych na budowę oczyszczalni ścieków w Kolbuszowej, sieci kanalizacyjnej oraz lokalnych kotłowni. W latach 1993-1998 był członkiem Rady nadzorczej Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska w Rzeszowie.

Od października 2005 roku Zbigniew Chmielowiec jest Posłem na Sejm RP z Ziemi Podkarpackiej. Jest członkiem i działaczem wielu stowarzyszeń tj. Ochotnicza Straż Pożarna, Towarzystwo Kultury im. Juliana Goslara, Stowarzyszenie na Rzecz Rozwoju Powiatu Kolbuszowskiego „Nil”. Pan Poseł Zbigniew Chmielowiec jest wieloletnim członkiem i gorącym orędownikiem idei ochotniczych straży pożarnych. W obecnej kadencji Sejmu pełni funkcję przewodniczącego parlamentarnego zespołu strażaków, który jest najliczniejszym zrzeszeniem parlamentarzystów w Sejmie Rzeczypospolitej Polskiej. Aktywnie angażuje się w sprawy ochrony przeciwpożarowej i przeciwpowodziowej, wspierając działalność jednostek straży pożarnej zarówno zawodowej jak i ochotniczej. Pan Poseł czynnie pomaga jednostkom OSP z terenu gminy w zakresie zakupu nowego sprzętu i wyposażenia osobistego strażaków oraz modernizacji remiz.

Działalność Posła Zbigniewa Chmielowca ukazuje jego wielkie zaangażowanie, życzliwość i nieocenioną pomoc, jaką udziela samorządowi Gminy Kolbuszowa. Dzięki jego pracy i zaangażowaniu przeprowadzono rewitalizacje sieci kolejowej na odcinku Rzeszów –Ocice. Od wielu lat na zakończenie kadencji Młodzieżowej Rady Miejskiej w Kolbuszowej organizuje wyjazd młodych radnych do Sejmu i jego zwiedzanie. Został wybrany przez czytelników Gazety „Nowiny” Osobowością roku 2022 w kategorii Polityka, Samorządność i Społeczność Lokalna.

Przyznane odznaczenia: Złoty Krzyż Zasługi