Bukowiec znajduje się 4 km na południe od Kolbuszowej. Miejscowość wyodrębniona została z obszaru Kolbuszowej w połowie XVII wieku. Obecnie wieś obejmuje obszar 297 ha i liczy ponad 390 mieszkańców. Na jej terenie swoje źródła czerpie rzeka Tuszymka – jedna z najczystszych rzek na Podkarpaciu. W Bukowcu występują tereny o szczególnych walorach krajobrazowych i przyrodniczych.

W XIX w. i na początku XX wieku Bukowiec słynął z wyrobów bednarskich, natomiast w połowie XX wieku wioska poszczycić się mogła twórczością miejscowych malarek ludowych, których "makaty" i "dywany" na papierze pakunkowym i brystolu można do dzisiaj podziwiać w wielu polskich muzeach.

W chwili obecnej na terenie wsi obiektem pełniących funkcję kulturalną i skupiającym życie społeczne lokalnego środowiska jest świetlica wiejska, szkoła podstawowa, filia biblioteki oraz remiza OSP. Aktywnie działa Ochotnicza Straż Pożarna oraz Koło Gospodyń Wiejskich.

Miejscowość posiada jeden obiekt wpisany do rejestru zabytków - zagrodę składającą się z drewnianej stodoły oraz stajni, powstałych w XIX wieku.

Osada licząca około 300 lat, wyodrębniona w XVII w. z terenów Kamionki.

We wsi występują tereny o szczególnych walorach krajobrazowych i przyrodniczych, Przez Domatków przepływa rzeka Nil.

Miejscowość ta w granicach administracyjnych obejmuje teren o powierzchni łącznej ok. 944 ha. Obecnie Domatków zamieszkuje ponad 1050 mieszkańców.

We wsi funkcjonuje szkoła podstawowa, kościół, świetlica, WDK, dom strażaka, remiza OSP.

Huta Przedborska, znajduje się 11 km na południe od Kolbuszowej.

Powstała w okolicy dawnej huty, przy dużym kompleksie leśnym, przez który płynie rzeka Tuszyma, posiadająca na całej swojej długości wiele ciekawych miejsc dla amatorów wędkowania.

Miejscowość o powierzchni łącznej ok. 498 ha zamieszkuje prawie 300 mieszkańców. W Hucie Przedborskiej występują tereny o szczególnych walorach krajobrazowych i przyrodniczych. Na terenie wsi znajduje się jeden obiekt, który został wpisany do rejestru zabytków - drewniany dom pochodzący z XIX wieku. Będąca częścią zagrody stodoła została rozebrana.

Od 2018 r. w Hucie Przedborskiej funkcjonuje Dzienny Dom "Senior+".

Kłapówka znajduje się 8 km na południe od Kolbuszowej. Miejscowość powstała w drugiej fazie osadnictwa. Początkowo była to wieś łanów leśnych, w połowie XIX wieku układ ten był widoczny w części nazwanej „Pola Kłapowskie”.

Pod względem wielkości obszaru oraz liczby ludności Kłapówka należy do najmniejszych miejscowości w gminie. Miejscowość w granicach administracyjnych obejmuje teren o powierzchni łącznej ok. 410 ha liczący 215 mieszkańców. Obiektem skupiających społeczność lokalną jest remiza OSP. W Kłapówce działa Koło Gospodyń Wiejskich.

Wieś posiada kilka obiektów, które zostały wpisane do rejestru zabytków.

W Kłapówce występują tereny o szczególnych walorach krajobrazowych i przyrodniczych.

Kolbuszowa Dolna została wyodrębniona z obszaru Kolbuszowej w 1773 roku. W dobie rozkwitu meblarstwa kolbuszowskiego (XVIII – XIX w.) osada słynęła z wyrobu zabawek drewnianych, garncarstwa i tokarstwa. Podczas bitwy o Kolbuszową miejscowość została spalona przez Niemców.

Miejscowość ta w granicach administracyjnych obejmuje teren o powierzchni łącznej ok. 923 ha. i liczy ponad 2200 mieszkańców.

Do najważniejszych skupiających społeczność lokalną obiektów edukacji i kultury znajdujących się na terenie wsi zalicza się: Zespół Szkół Specjalnych, przedszkole, filię biblioteki, budynek wielofunkcyjny, stadion sportowy, kaplicę oraz budynek byłej „Agronomówki”. W 1967 roku, przy szkole podstawowej w Kolbuszowej Dolnej powstał Szkolny Klub Sportowy „Sokół”.

Poza licznymi zakładami usługowo-handlowymi i produkcyjnymi, we wsi działa jednostka Ochotniczej Straży Pożarnej oraz Koło Gospodyń Wiejskich.

Kolbuszowa Górna wydzielona się z miasta Kolbuszowa na początku XVIII w. Wieś położona jest przy drodze krajowej nr. 9 relacji Radom – Rzeszów. Przez miejscowość płynie rzeczka Górnianka,  która zasila wody Nilu.

Kolbuszowa Górna liczy ponad 2800 mieszkańców i zajmuje 1845 ha.

Kolbuszowa Górna ma charakter rolniczy, ale oprócz gospodarstw rolnych część mieszkańców zajmuje się działalnością gospodarczą. Na terenie wsi działa wielu artystów ludowych, którzy zajmują się malarstwem, meblarstwem artystycznym, rzeźbiarstwem, kowalstwem.

W Kolbuszowej Górnej funkcjonuje Szkoła Podstawowa im. Szarych Szeregów, Centrum Kultury Wsi, przy którym działa Zespół Ludowy Górniacy, Zespół Pieśni i Tańca Górna, Koło Gospodyń Wiejskich, Klub Tenisa Stołowego Spartakus, Ochotnicza Straż Pożarna.

Kupno znajduje się 6 km na południowy - wschód od Kolbuszowej. Miejscowość powstała pod koniec XVI wieku.

Miejscowość ta w granicach administracyjnych obejmuje teren o powierzchni łącznej ok. 1254 ha i liczy ponad 1500 mieszkańców

Na terenie miejscowości znajduje się szkoła podstawowa, przedszkole, remiza OSP i aktywne Koło Gospodyń Wiejskich.

Najważniejszym zabytkiem Kupna jest kościół z początku XX w. Jest to murowana neogotycka budowla, którą od wewnątrz zdobi neoromański ołtarz główny z  1925 roku z trójnawowym wnętrzem z transeptem. Kościół został wzniesiony w latach 1914-1920. Obok znajduje się ażurowa dzwonnica.

Ciekawym obiektem jest usytuowana przy drodze Kolbuszowa – Rzeszów zabytkowa, dwukondygnacyjna XIX-wieczna kapliczka oraz figura św. Józefa.

W okolicach Kupna znajduje się Góra Królewska (266 m n.p.m.) - najwyższe wzniesienie w okolicy.

Nowa Wieś powstała na początku XVII w. Miejscowość zajmuje powierzchnię ok. 1050 ha i zamieszkuje ją ponad 800 mieszkańców.

Wzdłuż północnej granicy wsi płynie rzeka Świerczówka czyli źródłowy dopływ Przyrwy. We wsi znajduje się ciekawy pomnik upamiętniający miejsce, na którym 10 maja 1942 roku Niemcy rozstrzelali 250 Żydów z Rzeszowa.

Od początku istnienia osada należała do parafii kolbuszowskiej. W 1996 r. zorganizowano nową parafię pw. Św. Brata Alberta, a Nowa Wieś znalazła się w jej granicach.

Miejscowość posiada atrakcyjne tereny leśne przez, które przebiega ścieżka przyrodnicza „Białkówka”. Leśnicy wytyczyli i opisali trasę leśną „zielony i czerwony szlak”, którą można przebyć pieszo, rowerem lub konno.

Na turystów czeka gospodarstwo agroturystyczne dysponujące dwoma wolnostojącymi drewnianymi domkami, stawem rybnym i paleniskiem.

We wsi znajduje się przedszkole oraz remiza OSP.

Wieś powstała w drugiej połowie XVIII w. Obecnie zajmuje ok. 1510 ha i liczy ponad 270 mieszkańców. Na całej swej długości, graniczy z dużym kompleksem leśnym dawnej Puszczy Sandomierskiej.

Poręby Kupieńskie to jeszcze miejscowość z pięknym krajobrazem, czystym powietrzem i bogatą roślinnością. W 1999 roku utworzono Rezerwat Ornitologiczny „Zabłocie”, który oprócz części lasu obejmuje duży kompleks śródleśnych stawów rybnych założonych w okresie międzywojennym obejmujących ponad 100 hektarów.

Pejzaż wsi urozmaicają rozległe stawy wodne, które służą mieszkańcom w celach rekreacyjnych. Jest tu wiele przydrożnych kapliczek z XVIII i XIX wieku oraz kilka współczesnych.

Na terenie wsi w 1944 roku oddziały AK i BCH w akcji „Burza” stoczyły bitwę z oddziałami niemieckimi, w której zginęło 6-u partyzantów i kilkudziesięciu Niemców. W roku 1969 na miejscu tych walk wzniesiono obelisk ku czci poległych partyzantów. W tutejszym lesie jest też grób trzech nieznanych żołnierzy poległych w czasie II wojny światowej.

Przedbórz, znajduje się 7 km na południe od Kolbuszowej. Miejscowość powstała około 1510 r. W 1849 r. wieś nabył w drodze licytacji Ludwik Wąsowicz. Wieś liczącą 1454 ha i zamieszkuje prawie 870 mieszkańców.

Obecnie jest to wieś o dość rozległej, rozrzuconej zabudowie. Pozostało tu parę zabytkowych domów o architekturze ludowej. W Przedborzu znajduje się kościół parafialny pw. Św. Józefa Rzemieślnika. Ta nowoczesna i oryginalna świątynia z kamienną elewacją i wnętrzem w kształcie pieczary została wybudowana w 1979 roku, według projektu Władysława Pieńkowskiego. We wnętrzu kościoła uwagę, przyciąga obraz Matki Boskiej Niepokalanie Poczętej, pochodzący z I połowy XVIII wieku z zamku w Nachodzić (Czechy), przemalowany i ucięty.

Na skrzyżowaniu lokalnych dróg między Przedborzem a Hutą Przedborską, w murowanej kapliczce umieszczona jest barokowa rzeźbiona w kamieniu figura św. Jana Nepomucena, pochodząca z XVIII wieku.

W Przedborzu funkcjonuje dom strażaka, szkoła podstawowa i biblioteka.

Miejscowość powstała pod koniec XVI wieku w dobrach należących do Stanisława Tarnowskiego, a w XVII wieku przeszła pod władanie rodu Lubomirskich. W czasie II wojny światowej na początku 1940 roku we wsi Niemcy założyli obóz pracy przymusowej oraz obóz pracy budowlanej - Baudienst. Obóz przetrwał do lipca 1944 roku, kiedy to za sprawą obozowej komórki ruchu oporu AK, wyzwolił się.

W granicach administracyjnych obejmuje teren o powierzchni łącznej ok. 729 ha i liczy ok. 600 mieszkańców.

We wsi znajduje się Nadleśnictwo Świerczów. Obok budynku znajduje się stary szypułkowy dąb, który liczy ponad 350 lat. Wieś integruje ochotnicza straż pożarna, koło gospodyń wiejskich.

W Świerczowie znajduje się ścieżka edukacyjno-przyrodnicza „Świerczówka”. Ścieżka składa się z dwóch zamkniętych pętli: oznaczonej szlakiem zielonym dłuższej trasy liczącej 5,3 km oraz trasy spacerowej (2,5 km), która oznaczona jest kolorem czerwonym.

Werynię pod względem obszaru - 1 947 ha oraz liczby mieszkańców - ponad 1500 zalicza się do większych miejscowości Gminy Kolbuszowa. Wioska założona pod koniec XV w. przez Mikołaja Kolbuskiego.

Przez Werynię przepływa mała rzeczka Białkówka. Ponadto na jej terenie znajdują się częściowo zarybione stawy.

W Weryni występują tereny o szczególnych walorach krajobrazowych i przyrodniczych. Wieś posiada kilka obiektów, które zostały wpisane do rejestru zabytków, są to w większości pozostałości po zespole pałacowym, takie jak zabudowania dawnego folwarku oraz pochodzący z 1867 r spichlerz.

Secesyjny pałac Tyszkiewiczów w Weryni został wzniesiony w latach 1900–1905. W skład zespołu otaczającego posiadłość wchodzą: park dworski z połowy XIX wieku o powierzchni 25 ha wraz z licznymi stawami wodnymi, zabytkowe budynki: kaplica, rządówka, mleczarnia z kurnikiem, budynki folwarczne, spichlerz, obora, stajnia fornalska, szklarnia, kancelaria i karczma.

W pobliżu pałacu znajduje się neogotycka kaplica dworska wzniesiona w 1873 roku, której fundatorem był Zdzisław Tyszkiewicz.

Do najważniejszych skupiających społeczność lokalną obiektów zalicza się: przedszkole, szkołę podstawową im. Kpt. Józefa Batorego, Zespół Szkół Agrotechniczno – Ekonomicznych, remizę OSP, stadion sportowy Werynia, kościół parafialny p.w. Św. Maksymiliana Kolbe, bibliotekę, Wiejski Dom Kultury.

Miejscowość powstała w XVII w. położona przy trasie Kolbuszowa – Rzeszów. Widełkę zamieszkuje ponad 2 000 mieszkańców, na łącznej powierzchni ok. 2725 ha.

Widełce znajduje się: szkoła podstawowa, przedszkole, remiza OSP, stadion sportowy kościół parafialny p.w. Matki Boskiej Królowej Polski, wiejski dom kultury, ośrodek zdrowia, biblioteka wiejska, sołtysówka.

Kościół parafialny został wzniesiony w latach 1920 - 1935 w miejscu stojącego niegdyś dworu. Po przeciwnej stronie znajduje się cmentarz parafialny.

Mieszkańcy Widełki słyną z dużej aktywności społecznej. We wsi działa koło gospodyń wiejskich, które oprócz gotowania regionalnych potraw, tworzy oryginalny kabaret. Uczniowski Klub Sportowy (UKS) „Wilga” Widełka skupiający drużyny piłki nożnej, piłki siatkowej i badmintona. Rada Sołecka patronuje Kapeli ludowej „Widelanie” cieszącej się dużą popularnością.

Jest to niewielka wioska licząca około 300 lat. Obecnie liczy prawie 900 mieszkańców i zajmuje teren 705 ha. Przez Zarębki przepływa rzeka Przyrwa, która swój początek czerpie z dwóch rzek: Świerczówki i Nilu. W XIX wieku, wieś ta dzieliła się na dwie części zachodnią oraz wschodnią. Na terenie wioski istniał folwark z ciekawym, drewnianym dworkiem.

Na terenie wsi w 2006 r. utworzono nową Parafię p.w. Najświętszej Maryi Panny, Matki Kościoła. W miejscowości znajduje się również kapliczka murowana, powstała
w połowie XIX w., która została wpisana do rejestru zabytków.

W Zarębkach działa szkoła podstawowa, remiza OSP, oraz boisko sportowe Klubu Sportowego „Trotyl” Zarębki.